Dışarı çıkıyorsun. Hava açık. Sıradan bir sabah. Belki elinde kahven, belki tasmanın ucunda köpeğin Ama bir şey hissediyorsun. Bir çift göz. Sabit bir noktadan. Her gün aynı köşeden, aynı yerden geçen biri. Belki çöpçü, belki esnaf, belki bir yabancı Ama o an bir şey garip. Çünkü izleniyorsun. Görünmüyorsun sanıyorlar, ama hissediyorsun. Ve işte tam o noktada başlıyor insanın içindeki o eski soru: Ne zaman bu kadar karardı bu dünya?
Bu yazı basit bir şikâyet değil. Bu, insan doğasının karanlık yüzüne tutulmuş yüksek voltajlı bir projektör. Çünkü artık insanlar suç işlemiyorlar kurguluyorlar. Artık seni doğrudan tehdit etmiyorlar seni provoke edip kendini suçlu hale getiriyorlar. Ve bunu yaparken tek bir silahları var: Sessiz sistem mühendisliği.
Artık Suçlu Değil, Tuzakçı Dönemi
Bir zamanlar insanlar kötülük yaparken yüzlerinde bir korku olurdu. Şimdi yüzlerinde tebessüm var. Çünkü modern kötülük şiddetle değil, senin tepkini kullanarak işleniyor. Bir çift laf, bir bakış, bir provokasyon Seni çıldırtıyor, bastırıyor, sonra seni suçlu ilan ediyor.
Ve işin daha da tehlikeli yanı: Bu insanlar artık rastgele değil. Planlılar. Tetikleyiciler. Zihin avcıları. Seni bir kavgaya çekmek, seni tahrik etmek, seni tuzağa düşürmek için senaryolar yazıyorlar. Çünkü artık kötülük yalnızca ruhsal değil, ekonomik bir yatırım haline geldi. Beni dövdü deyip tazminat almak isteyenler, bana bağırdı deyip ceza kesenler, beni tehdit etti diyerek linç başlatanlar Bu insanlar şeytan değil; mekanik kötülük aktörleri.
Parkta Sessiz Oyun: Seni Kimi İzliyor?
Çocuk parkları, kamera olan köşeler, dar geçitler Bunlar artık sadece geçiş alanları değil. Bunlar algı operasyonu alanları. Seni bir sözle kamera olon bir alana çekip, seni o ortamda yalnız bırakıp sonra adım adım tuzaklarına düşürmek isteyen zihinler var. Ne yazık ki bu sistem sadece sapkın bireylerin değil; kimi zaman organize yapıların, küçük yerel kliklerin, hatta kamu çalışanlarının içinden çıkabiliyor. Amaç sadece seni kızdırmak değil, seni kendi öfkenin suçlusuna dönüştürmek.
Köpeğini Buradan Çıkar Diyen Aslında Ne Diyor?
Uyarı gibi gelen söz bazen sadece söz değildir. O, seni sahneye davet eden bir senaryodur. Köpeğini çıkar oradan derken kastettiği şey sadece o yer değil. Senin sabrını, refleksini, söz dağarcığını, hatta beden dilini ölçüyor olabilir. Çünkü artık insanlar seni gözlemleyerek karar vermiyor. Seni kışkırtarak etiketliyor.
Ve işin en mide bulandırıcı yanı şu: Seni provoke eden kişi, senin yerini, zamanını, zayıf anını biliyor. Belki seni birkaç gündür takip ediyor. Belki seni test ediyor. Sözle değil, mekânsal baskıyla. Çünkü kötülük artık lafla değil, planla yapılıyor.
Kamera Çağında Tuzak Teknolojisi
Eskiden kamera güvenlikti. Şimdi delil üretme makinesine dönüştü. Senin tepkini yakalamak isteyen biri, kamerayı arkasına alır, seni konuşturur. Sen bir anlık refleksle bağırırsın. O ise kayıttadır. Çünkü artık insanlar olayları çözmek istemiyor. Kurgulamak istiyorlar. Hikâyeyi değil, ekranı yönetmek istiyorlar. Sadece haklı değil; hak edilmiş düşman üretmek istiyorlar.
Ve sen ne yaparsan yap, bu tuzağa düşersen sistem seni değil, görüntüyü dinler.
İzlenme Hissi Paranoya Değil, Yeni Gerçekliktir
Birçok insan herkes beni izliyor dediğinde, psikolojik rahatsızlık etiketi yapıştırılır. Ama modern dünyada izlenmek artık teorik değil, fiili bir durumdur. Kamera, bakış, telefon, sosyal medya İnsanlar seni izliyor. Ama hayranlıkla değil. Kullanım planıyla.
Senin çocuğun, eşin anne veya baban yada yakınların, köpeğin onlar için bir araç. Senin sözlerin bir malzeme. Senin varlığın onların senaryosunda bir figüran. Ve seni izlerken aslında senden bir yanlış koparıp, onu sisteme karşı koz haline getirmeyi hayal ediyorlar.
İnsanlar Ne Zaman Böyle Oldu?
Aslında hep böyleydiler. Ama şimdi artık bunu saklamıyorlar. Çünkü insanın içindeki kötülük bastırıldıkça değil, ödüllendirildikçe ortaya çıkar. Ve biz, artık kötülüğü ekranlarda izleyip, helal olsun akıllıca kandırmış diyerek alkışlayan bir topluma dönüştük. Dolandırıcılar kahraman oldu. Tacizciler kurbanı yoldan çıkardı söylemiyle yüceltiyor. Ve bu zihin ikliminde dikkatli olan değil, sinsice oynayan hayatta kalıyor.
Sessiz Çığlık: Herkesin Gördüğü Ama Kimsenin Söylemediği
Parkta yürürken, bir adamın seni izlemesi, bir kadının senden uzaklaşması, bir çocuğun sana parmakla göstermesi... Bunlar artık rastlantı değil. Bunlar toplumsal paranoyanın değil, organize bireysel hesapçılığın ürünleri.
Ve sen sakin kalmaya çalışsan da, seni rahatsız etmek isteyenler var. Sadece ruhunu değil, kimliğini bozmak isteyenler. Çünkü seni bozarlarsa sistem seni yutar. Ve sen birden problemli birey olursun.
O Yüzden...
İnsanlara güvenmeden önce gözlerine değil, boş bıraktıkları cümlelere bak. Çünkü şeytani zihin en çok boşlukta çalışır. Seni bir boşlukta yakalayıp oraya bir tuzak yerleştirir. Ve sen, çocuğunla ilgilenirken, eşine konsantre olurken yada köpeğini sevdiğin bir anda bile, sistemin yuttuğu yeni kurban olabilirsin.
Unutma: Artık kötülük bağıramaz hale geldi. Çünkü sessizce fısıldamak daha tehlikeli. Ve senin duyman için değil, tepki vermen için yazılmış bir senaryo içinde yaşıyoruz. O yüzden bazılarına cevap verme. Çünkü cevap vermek artık oyuna dahil olmak demek.
<p>Dışarı çıkıyorsun. Hava açık. Sıradan bir sabah. Belki elinde kahven, belki tasmanın ucunda köpeğin… Ama bir şey hissediyorsun. Bir çift göz. Sabit bir noktadan. Her gün aynı köşeden, aynı yerden geçen biri. Belki çöpçü, belki esnaf, belki bir yabancı… Ama o an bir şey garip. Çünkü izleniyorsun. Görünmüyorsun sanıyorlar, ama hissediyorsun. Ve işte tam o noktada başlıyor insanın içindeki o eski soru: <strong>Ne zaman bu kadar karardı bu dünya?</strong></p> <p>Bu yazı basit bir şikâyet değil. Bu, insan doğasının karanlık yüzüne tutulmuş yüksek voltajlı bir projektör. Çünkü artık insanlar suç işlemiyorlar — <strong>kurguluyorlar</strong>. Artık seni doğrudan tehdit etmiyorlar — seni provoke edip <strong>kendini suçlu hale getiriyorlar</strong>. Ve bunu yaparken tek bir silahları var: Sessiz sistem mühendisliği.</p> <h2>Artık Suçlu Değil, Tuzakçı Dönemi</h2> <p>Bir zamanlar insanlar kötülük yaparken yüzlerinde bir korku olurdu. Şimdi yüzlerinde tebessüm var. Çünkü modern kötülük şiddetle değil, <strong>senin tepkini kullanarak</strong> işleniyor. Bir çift laf, bir bakış, bir provokasyon… Seni çıldırtıyor, bastırıyor, sonra seni suçlu ilan ediyor.</p> <p>Ve işin daha da tehlikeli yanı: Bu insanlar artık rastgele değil. Planlılar. Tetikleyiciler. Zihin avcıları. Seni bir kavgaya çekmek, seni tahrik etmek, seni tuzağa düşürmek için senaryolar yazıyorlar. Çünkü artık kötülük yalnızca ruhsal değil, <strong>ekonomik bir yatırım</strong> haline geldi. “Beni dövdü” deyip tazminat almak isteyenler, “bana bağırdı” deyip ceza kesenler, “beni tehdit etti” diyerek linç başlatanlar… Bu insanlar şeytan değil; <strong>mekanik kötülük aktörleri</strong>.</p> <h2>Parkta Sessiz Oyun: Seni Kimi İzliyor?</h2> <p>Çocuk parkları, kamera olan köşeler, dar geçitler… Bunlar artık sadece geçiş alanları değil. Bunlar <strong>algı operasyonu alanları</strong>. Seni bir sözle kamera olon bir alana çekip, seni o ortamda yalnız bırakıp sonra adım adım tuzaklarına düşürmek isteyen zihinler var. Ne yazık ki bu sistem sadece sapkın bireylerin değil; kimi zaman organize yapıların, küçük yerel kliklerin, hatta kamu çalışanlarının içinden çıkabiliyor. Amaç sadece seni kızdırmak değil, seni <strong>kendi öfkenin suçlusuna dönüştürmek</strong>.</p> <h2>“Köpeğini Buradan Çıkar” Diyen Aslında Ne Diyor?</h2> <p>Uyarı gibi gelen söz bazen sadece söz değildir. O, seni sahneye davet eden bir senaryodur. “Köpeğini çıkar oradan” derken kastettiği şey sadece o yer değil. Senin sabrını, refleksini, söz dağarcığını, hatta beden dilini ölçüyor olabilir. Çünkü artık insanlar seni gözlemleyerek karar vermiyor. <strong>Seni kışkırtarak etiketliyor</strong>.</p> <p>Ve işin en mide bulandırıcı yanı şu: Seni provoke eden kişi, senin yerini, zamanını, zayıf anını biliyor. Belki seni birkaç gündür takip ediyor. Belki seni test ediyor. Sözle değil, <strong>mekânsal baskıyla</strong>. Çünkü kötülük artık lafla değil, planla yapılıyor.</p> <h2>Kamera Çağında Tuzak Teknolojisi</h2> <p>Eskiden kamera güvenlikti. Şimdi delil üretme makinesine dönüştü. Senin tepkini yakalamak isteyen biri, kamerayı arkasına alır, seni konuşturur. Sen bir anlık refleksle bağırırsın. O ise kayıttadır. Çünkü artık insanlar olayları çözmek istemiyor. <strong>Kurgulamak istiyorlar</strong>. Hikâyeyi değil, ekranı yönetmek istiyorlar. Sadece haklı değil; <strong>hak edilmiş düşman</strong> üretmek istiyorlar.</p> <p>Ve sen ne yaparsan yap, bu tuzağa düşersen sistem seni değil, görüntüyü dinler.</p> <h2>İzlenme Hissi Paranoya Değil, Yeni Gerçekliktir</h2> <p>Birçok insan “herkes beni izliyor” dediğinde, psikolojik rahatsızlık etiketi yapıştırılır. Ama modern dünyada izlenmek artık teorik değil, fiili bir durumdur. Kamera, bakış, telefon, sosyal medya… İnsanlar seni izliyor. Ama hayranlıkla değil. <strong>Kullanım planıyla</strong>.</p> <p>Senin çocuğun, eşin anne veya baban yada yakınların, köpeğin onlar için bir araç. Senin sözlerin bir malzeme. Senin varlığın onların senaryosunda bir figüran. Ve seni izlerken aslında senden bir “yanlış” koparıp, onu sisteme karşı koz haline getirmeyi hayal ediyorlar.</p> <h2>İnsanlar Ne Zaman Böyle Oldu?</h2> <p>Aslında hep böyleydiler. Ama şimdi artık bunu saklamıyorlar. Çünkü insanın içindeki kötülük bastırıldıkça değil, ödüllendirildikçe ortaya çıkar. Ve biz, artık kötülüğü ekranlarda izleyip, “helal olsun akıllıca kandırmış” diyerek alkışlayan bir topluma dönüştük. Dolandırıcılar kahraman oldu. Tacizciler “kurbanı yoldan çıkardı” söylemiyle yüceltiyor. Ve bu zihin ikliminde <strong>dikkatli olan değil, sinsice oynayan hayatta kalıyor</strong>.</p> <h2>Sessiz Çığlık: Herkesin Gördüğü Ama Kimsenin Söylemediği</h2> <p>Parkta yürürken, bir adamın seni izlemesi, bir kadının senden uzaklaşması, bir çocuğun sana parmakla göstermesi... Bunlar artık rastlantı değil. Bunlar toplumsal paranoyanın değil, <strong>organize bireysel hesapçılığın</strong> ürünleri.</p> <p>Ve sen sakin kalmaya çalışsan da, seni rahatsız etmek isteyenler var. Sadece ruhunu değil, kimliğini bozmak isteyenler. Çünkü seni bozarlarsa sistem seni yutar. Ve sen birden “problemli birey” olursun.</p> <h2>O Yüzden...</h2> <p>İnsanlara güvenmeden önce gözlerine değil, <strong>boş bıraktıkları cümlelere bak</strong>. Çünkü şeytani zihin en çok boşlukta çalışır. Seni bir boşlukta yakalayıp oraya bir tuzak yerleştirir. Ve sen, çocuğunla ilgilenirken, eşine konsantre olurken yada köpeğini sevdiğin bir anda bile, sistemin yuttuğu yeni kurban olabilirsin.</p> <p>Unutma: Artık kötülük bağıramaz hale geldi. Çünkü sessizce fısıldamak daha tehlikeli. Ve senin duyman için değil, <strong>tepki vermen için</strong> yazılmış bir senaryo içinde yaşıyoruz. O yüzden bazılarına cevap verme. Çünkü cevap vermek artık <strong>oyuna dahil olmak</strong> demek.</p>
